Ο Βρετανός Δήμιος που εκτέλεσε τους Ναζί του Μπέργκεν-Μπέλσεν

Ο Άλμπερτ Πιέρποιντ του οποίου η εργασία ήταν να εκτελέσει το «Κτήνος του Μπέλσεν» και την «ξανθιά που χτυπούσε τις κρατούμενες μέχρι θανάτου», έγραψε μετά το Ολοκαύτωμα ότι η θανατική ποινή δεν λύνει τίποτα. Haaretz. Ofer Aderet, 7 Απριλίου 2021.

Ο Albert Pierrepoint στον οποίο είχε ανατεθεί μια ασυνήθιστη αποστολή (Credit: Ninian Reid).

Τον Δεκέμβριο του 1945 μια ασυνήθιστη αποστολή δόθηκε στον Άλμπερτ Πιέρποιντ: να εκτελέσει 13 Ναζί εγκληματίες πολέμου μέσα σε μια μέρα. Πέραν του διοικητή του στρατοπέδου συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλσεν, εκτέλεσε επίσης «την 21 ετών ξανθιά που κουβαλούσε ένα μαστίγιο για να δέρνει τις κρατούμενες μέχρι θανάτου», καθώς και τον γιατρό που αποφάσιζε ποιος θα πήγαινε στους θαλάμους αερίων και ποιος θα έμπαινε σε τάγμα εργασίας. Μέρος των απομνημονευμάτων του είναι πλέον διαθέσιμο στα εβραϊκά.

Η Elisabeth Volkenrath κατά τη διάρκεια της δίκης της το 1945. Περιγράφηκε από τις επιζήσασες ως «η πιο μισητή γυναίκα στο στρατόπεδο».

Η αποστολή στην οποία στάλθηκε ο Πιέρποιντ τον Δεκέμβριο του 1945 ήταν άνευ προηγουμένου. «Μου ζητήθηκε να εκτελέσω 13 ανθρώπους μέσα σε μια μέρα», έγραψε στα απομνημονεύματά του και προσθέτει ότι επρόκειτο για ένα τελείως ασυνήθιστο νούμερο στην ιστορία της βρετανικής εγκληματολογίας, η οποία συνήθως επίτασσε λεπτομερή προετοιμασία για την κάθε εκτέλεση. Οι ανώτεροί του, του έδωσαν 32 ώρες να ολοκληρώσει τις προετοιμασίες αλλά όταν έφτασε στον προορισμό του, τις φυλακές της γερμανικής πόλης Χάμελιν, είδε ότι είχαν ήδη ξεκινήσει την προετοιμασία. Το Τμήμα Μηχανικών είχε ολοκληρώσει την κατασκευή ενός κελιού μέσα στο οποίο θα λάμβαναν χώρα οι εκτελέσεις, καθώς και 13 τάφων που είχαν σκαφτεί μέσα στην παγωμένη γη. Το Χάμελιν κέρδισε τη φήμη του χάρη σε ένα μεσαιωνικό παραμύθι γύρω από την Αυλητή [του Χάμελιν] που βοήθησε να οδηγηθούν οι αρουραίοι έξω από την πόλη. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε το μέρος όπου φυλακίστηκαν οι Ναζί εγκληματίες πολέμου, κυρίως από το Μπέργκεν Μπέλσεν. Μεταξύ τους υπήρχαν και 13 καταδικασμένοι κρατούμενοι που είχαν μόλις περάσει από το βρετανικό πολεμικό δικαστήριο. Ο πλέον υψηλόβαθμος αυτών ήταν ο Γιόζεφ Κράμερ, ο πρώην διοικητής του Μπέργκεν-Μπέλσεν.

Μια φωτογραφία του 1944 με αξιωματικούς των SS να κοινωνικοποιούνται έξω από το Άουσβιτς, στην Πολωνία. Από τα αριστερά: Δρ Josef Mengele, Rudolf Hoess, Josef Kramer και κάποιος μη ταυτοποιημένος (Credit: AP/U.S. Holocaust Memorial Museum).

Εβδομήντα-έξι χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Κράμερ, το αποκαλούμενο «Κτήνος του Μπέλσεν» φόρεσε τη θηλιά της κρεμάλας. Μέρη των απομνημονευμάτων του δημίου του, του Πιέρποιντ, εμφανίζονται πλέον για πρώτη φορά σε ένα βιβλίο που έγραψε ο δημοσιογράφος και ερευνητής του Ολοκαυτώματος Ιταμάρ Λεβίν (Itamar Levin). Ο Λεβίν συγκέντρωσε δεκάδες μαρτυρίες από επιζώντες των στρατοπέδων που χρησιμοποίησαν οι Βρετανοί στρατιωτικοί δικαστές μετά το Ολοκαύτωμα στο πλαίσιο των προετοιμασιών τους για τις δίκες των Ναζί εγκληματιών πολέμου. Μαζί με αυτές, ο Λεβίν εντόπισε, μετέφρασε και επιμελήθηκε τις μαρτυρίες των Βρετανών στρατιωτών που απελευθέρωσαν το στρατόπεδο, καθώς και των ίδιων των Ναζί εγκληματιών αλλά και του δημίου που τους εκτέλεσε.

Μια φωτογραφία σήμανσης της φρουρού του Μπέργκεν Μπέλσεν Irma Grese, ενώ περίμενε τη δίκη της τον Αύγουστο του 1945. Κρεμάστηκε κι αυτή από τον Άλμπερτ Πιέρποιντ.

«Πήγα να ελέγξω την αγχόνη», γράφει ο Πιέρποιντ περιγράφοντας τις προετοιμασίες. Περπατώντας στον διάδρομο της φυλακής κοίταξε τους 13 φυλακισμένους που επρόκειτο να εκτελέσει την επόμενη μέρα. Περιγράφει στο βιβλίο πως τα πρόσωπα των 13 του Μπέλσεν ήταν στα κάγκελα «κοιτώντας με», και προσθέτει ότι μολονότι γνώριζε τα τρομερά εγκλήματά τους, δεν μπορούσε παρά να τους λυπάται εκείνη τη στιγμή. Όταν το είπε αυτός σε μερικούς Βρετανούς στρατιώτες, του απάντησαν: «Αν ήσουν εκεί με την ομάδα μας, δεν θα τους λυπόσουν καθόλου.» Μετά το γεύμα, επιθεώρησε το ζύγισμα και το μέτρημα των καταδικασμένων ώστε να υπολογίσει ό,τι χρειαζόταν για τις εκτελέσεις. Χάζευε το γνήσιο «Κτήνος του Μπέλσεν» για αρκετή ώρα κατά τη διάρκεια της πρώτης του συνάντησης με τον Κράμερ. «Ήταν βέβαια κάτι σαν ζωώδης άνθρωπος», θα έγραφε αργότερα, περιγράφοντάς τον. Ο Κράμερ ήταν 39 χρονών εκείνη την εποχή. Όταν του ζητήθηκε να ανέβει στο ικρίωμα, δίστασε αρχικά. Κανείς δεν ψέλλισε κουβέντα. Όλοι περίμεναν. Ο Πιέρποιντ θυμήθηκε τη μαρτυρία ενός επιζώντα του στρατοπέδου που του είχε πει ότι μια μέρα πριν την άφιξη των Βρετανών απελευθερωτών, ο Κράμερ και δύο φίλοι του «άρχισαν να πυροβολούν με τα Σμάϊσερ, τα αυτόματα όπλα τους, για την πλάκα, μέσα από το παράθυρο της κουζίνας, εναντίον μιας ομάδας κρατουμένων του στρατοπέδου, σκοτώνοντας 22 από αυτούς.» Ο επόμενος κατάδικος που ζυγίστηκε ήταν ο Δρ Φριτζ Κλάιν. Ο Πιέρποιντ έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αυτόν. «Στη μακρά μου καριέρα, αυτή ήταν η πρώτη φορά που γνώρισα γιατρό να έχει καταδικαστεί για φόνο», έγραψε στα απομνημονεύματά του. Ο Κλάιν, που όπως και ο Κράμερ είχε υπηρετήσει στο στρατόπεδο θανάτου του Άουσβιτς, εξέταζε γυμνές γυναίκες κρατούμενες με σκοπό να αποφασίσει ποια θα πήγαινε στους θαλάμους αερίων και ποια θα έμπαινε σε τάγμα εργασίας. «Αδύνατος και ολιγόλογος, περπατούσε γρήγορα και αποτελεσματικά, υπακούοντας στις διαδικασίες», έγραψε ο Πιέρποιντ συνοπτικά στην έκθεσή του για αυτόν.

Η Johanna Borman, που συνήθιζε να ρίχνει τους γερμανικούς ποιμενικούς της πάνω στις κρατούμενες.

Μια άλλη φυλακισμένη που ενδιέφερε τον Πιέρποιντ ήταν η Ίρμα Γκρέζε, μια σαδιστική φρουρός του στρατοπέδου που ήταν ο έρωτας του Κράμερ. Τη λέγανε «σκύλα του Άουσβιτς». Η 21 ετών Γκρέζε «βγήκε από το κελί της γελώντας. Έδειχνε ευχάριστη», περιγράφει ο Πιέρποιντ. Εκείνος της χαμογέλασε επίσης, χωρίς να εξηγεί γιατί. «Η 21 ετών ξανθιά που κουβαλούσε μαστίγιο με το οποίο έδερνε τις κρατούμενες μέχρι θανάτου ήταν υπεύθυνη, σύμφωνα με τη μαρτυρία μιας συναδέλφου της στο στρατόπεδο, για τουλάχιστον 30 θανάτους κρατουμένων γυναικών», έγραψε. Μετά από αυτήν ήταν η Ελίζαμπετ Φόλκενρατ η οποία έκανε τη διαλογή για τους θαλάμους αερίων και περιγραφόταν από τις επιζήσασες σαν «η πιο μισητή γυναίκα στο στρατόπεδο». Έπειτα ήρθε η Τζοάνα Μπόρμαν, που συνήθιζε να στέλνει τα σκυλιά της, τους γερμανικούς ποιμενικούς, πάνω στις κρατούμενες. «Εκείνη έτρεμε όταν τη ζυγίζαμε, λέγοντας μας στα γερμανικά ότι είναι ευσυγκίνητη.» Την επόμενη μέρα, έπιασε δουλειά. Αφού κρέμασε τις τρεις γυναίκες, έκανε ένα διάλειμμα πίνοντας ένα τσάι και προσάρμοσε την αγχόνη για τους επόμενους στη σειρά, τους άνδρες. Η δουλειά έγινε και το απόγευμα πήγε σε ένα πάρτι. Τρεις μέρες αργότερα, η Haaretz είχε ένα πρωτοσέλιδο με περιγραφές του απαγχονισμού των εγκληματιών του Μπέλσεν. Πενήντα χιλιάδες κρατούμενοι, κυρίως Εβραίοι, συμπεριλαμβανόμενης της Άννα Φρανκ και της αδερφής της Μάργκοτ, δολοφονήθηκαν ή πέθαναν στο Μπέργκεν-Μπέλσεν κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.

Ο Κράμερ, στο κέντρο, με δεμένα τα πόδια του, ενώ έχει συλληφθεί κατά την απελευθέρωση του Μπέργκεν-Μπέλσεν το 1945 (Credit: Malindine E G (Capt) No 5 Army Film and Photographic Unit, British Army).

Ο Πιέρποιντ ήταν ο επίσημος δήμιος της Βρετανίας από το 1941 μέχρι το 1956. Εκτέλεσε 200 Ναζί εγκληματίες πολέμου, τους μισούς δηλαδή απ’ όσους εκτέλεσε σε όλη την καριέρα του. Στα απομνημονεύματά του έγραψε ότι η θανατική ποινή δεν αποθάρρυνε κανέναν και ότι εξυπηρετούσε μονάχα ως μέσο εκδίκησης. «Δεν πιστεύω ότι οι εκατοντάδες εκτελέσεις για τις οποίες ήμουν υπεύθυνος απέτρεψαν έστω και έναν φόνο», εξήγησε. «Η θανατική ποινή δεν λύνει τίποτε». Πηγή: https://www.haaretz.com/jewish/.premium.MAGAZINE-the-hangman-executed-13-nazis-in-a-day-including-belsen-s-most-sadistic-women-1.9689892?fbclid=IwAR3dhb1-C4jhLQ0Yynx4-sFJG0ccM4SimCwCjFWGDX0KAw-hQGWvQ38PsO0